باشد.

جوان رهاست از تعلقات. دنبال صندلی و میز نیست. دنبال میز و صندلی هم. به خودش راه هم نمی دهد که بشود سکان دار یک سکو توی بهارستان. اصلا پی این حرف ها نیست. دنبال شهرت هم نمی گردد. دنبال اسم و رسم هم. دنبال این هم نیست که به زور یک دوربین از رسانه را بچپاند توی کیسه خودش، که با فیلمبردار مدام دنبالش بیایند و بعد هم زاویه بسته بگیرند که کچلی های سالن پیدا نباشد. دنبال همایش و کنفرانس خبری و پخش توی رسانه ملی هم نیست. کار نمی کند که بشود تبلیغ انتخاباتی اش. گردن کلفت نمی کند برای کسی. توهین نمی کند، چون توی ذاتش نیست! اصلا حقی ندارد که توهین کند... 

این پسر ریشو ها را دیده اید که بعضا شاعر هم هستند؟ یا این دختر چادری ها که چانه اشان را هم پوشانده اند و موقع خندیدن صورتشان را توی دست هاشان پنهان می کنند؟ یا حتی این دختر هایی که مانتو های بلند می پوشند و دنبال ست کردن رنگ مقنعه و کفششان نیستند؟

اینها از هر مقصدی در دنیا آزادند.

اصلا کلا جوان ها آزادند.

جمعی از این آدم ها را اگر دیدید که دارند خودشان را به در و دیوار می زنند که یک کاری کنند، فکر نکنید قرارداد میلیونی دارند. فکر نکنید دنبال دیده شدنند.

نه.

اینها یک سری جوان عاشقند که غیرتی شدند وقتی دیدند با این همه «منم، منم» های صندلی دار های بهارستان و «من نبودم، محمود بود» های کاخ ریاست جمهوری(!)، آرمان های انقلاب روی زمین مانده...

خسته نمی شوند از دویدن پی مجوز کارهایشان. شل نمی شوند با سخت گیری های مغرضانه این و آن. لبخند هایشان نمی خوابد به خاطر سنگ هایی که مسئول این اداره و آن نهاد جلوی پایشان می اندازد. چون هدفشان مقدس است. چون دنبال اهداف اینجایی نیستند. چون اصلا به خودشان حق نمی دهند ادعایی داشته باشند. دلگیر می شوند فقط. دلشان درد می آید، اما خنده های حضرت ماهشان بس است برای یا علی گفتن دوباره شان. شب و روز نمی شناسند. پایش که بیفتد بلدند نخوابند. بلدند نخورند. بلدند حتی بمیرند و دم نزنند. از خودشان خرج می کنند. از کسی توقعی ندارند. طلبکار نیستند.

این ها راهشان عشق است فقط. از بند انگشت هاشان تا نوک تار موهاشان عشق است. اینها همان هایی هستند که قرار بود شهید شوند، اما از نسلشان جا مانده اند.

خنده هاشان برای رضای خداست. گریه هاشان بیشتر.

موهایشان را شانه می کنند روی جای مهر نماز شبشان. روسری شان را می کشند تا روی پیشانی.

ریا را از قلب هاشان پاک کرده اند.

دنبال صندلی نیستند... دنبال مقام نیستند...

می نویسند برای خدا. می خوانند برای خدا. برنامه می سازند برای خدا. حرف می زنند برای خدا. می میرند، برای خدا.

دلشان اگر می تپد، به عشق امام حی و حاضرشان.

اصلا جایز نمی دانند توسل به دیگری را.

سختی های پی در پی که بیفتد به جان راهشان، اشک شبانه می برند، پیشکشِ آقا.

قلبشان که بگیرد از اضمحلال جهان، عجزشان را می برند برای آقا.

موضعشان مشخص است. حق.

برای حق، لازم باشد سکوت می کنند؛ لازم باشد فریاد می کشند. لازم باشد میایند توی خیابان، لازم باشد می شینند توی خانه... لازم باشد بحث می کنند. لازم باشد می می رند حتی... با غلظت تمام می می رند...

آدم یک جا نشستن نیستند. آدم خستگی نیستند. آدم حرف نیستند.

مرد عملند اینها. مرد میدانند. از مین و خمپاره نمی ترسند. از زخم زبان ها و نگاه های بد،

از داغ دل نمی ترسند.

حرف نمی زنند،

ثابت می کنند.

مسجد را می کنند سنگر جهاد. دانشگاه را. مدرسه را. خیابان را.

شجاعند.

عاشقند.

جا مانده اند از رفقایشان... اگر نه، جهادند... سنگرند... گلوله اند... شهیدند...

با هر موضعی که هستی، باش.

می شود آدم های خالصِ جان بر کف برای راهشان را دوست نداشت؟

+ اللهم خلّصنا لفسک...