زبان‌ گشود و گریه می‌کرد...

آه، من قلّة الزّاد؛

و طولِ الطّریق؛

و بعدِ السّفر؛

و عظیم المورد...

...

 و إنَّ دُنْیَاکُمْ عِنْدِی لَأَهْوَنُ مِنْ وَرَقَةٍ فِی فَمِ جَرَادَةٍ تَقْضَمُهَا...

+ و «علی» زبان می‌گشاید...