به حق اسمت!

بگذار به پای بی‌بضاعتی، این را که این روزها از فرط درد، واژه‌هایم جز به دلیل درد و جز برای درد و جز به قد قامت درد جفت و جور نمی‌شوند؛ اما بگذار مثل این دخترهای معمولی که هردومان همیشه از دچاری به شمایلشان فراری بودیم، دو تا قلب برایت از چشم‌هایم بزند بیرون، و مثل آدم‌های شعر ندیده‌ی شعر نخوانده‌، همان آدم‌های معمولی که پیچ و خم‌های روحشان به پیدا کردن راه کلمات قد نمی‌دهد، برایت بنویسم؛ آمدنت مبارک فاطمه. آمدنت که اگرچه عین رنج بود، مژده فصل پیله‌گشایی می‌داد..

من هنوز چار ماه و بیست روز طلبکارم از تو.