بسم الرفیق!

چرا فکر می‌کردم ممکن است کسی مرا لااقل آنقدری بشناسد که نگوید «ژست می‌گیری که منطقی به نظر برسی»؟

چرا آدمی فکر می‌کند کسی قرار است بشناسدش؟ بفهمدش؟ چرا آدمی رؤیاهایش را بازگو می‌کند؟ هیچکدامِ ما هم آدم خوبه‌ی داستان نیستیم؛ چیزی از کسی نمی‌فهمیم و چیزی از ما نمی‌فهمند. و اینگونه تمام لغت‌های عاشقانه دنیا، جز برای تو، به راهِ تو، دروغی بیش نیست. آی! رفیقِ ناگفته‌فهمِ همه آدم‌های دنیا، حتی آن‌ها که نامت را نمی‌دانند!

از ظن خویش هرکس، از ما فسانه‌ها گفت

چون نای بی‌زبانیم؛ ما را تو می‌شناسی..